Het verhaal van Jan
Eén van de ambassadeurs van KiKa Korte Broek
Voor kinderen met kanker
Jan (10) is een vrolijke en lieve jongen, maar als hij twee jaar is krijgt hij onverklaarbare gezondheidsklachten en gaat zijn ontwikkeling achteruit. Pas veel later blijkt dat een hersentumor de oorzaak is. “Er zit een balletje in mijn hoofd”, vertelt hij zelf. Voor zijn moeder Margriet (43) was de diagnose een opluchting. “Eindelijk wisten we wat er aan de hand was.” Maar de zorgen blijven. Margriet vertelt zijn verhaal.
De eerste zorgen
“In plaats van de vooruitgang die je verwacht bij een peuter, zag ik Jan juist achteruitgaan”, vertelt Margriet. “Hij kreeg steeds meer moeite met lopen, zijn handen trilden en hij had vaak hoofdpijn. Ik wist: dit klopt niet.” De huisarts verwijst Jan, op dat moment twee jaar oud, door naar de kinderarts. “De onderzoeken leverden niks op. Ik voelde me zo machteloos”, blikt Margriet terug. “Jan werd elke dag zieker, maar niemand leek écht te luisteren.”
Wanneer Jan vier is, bezoekt Margriet opnieuw de kinderarts en een psycholoog. “Weer leverden de onderzoeken niks op. En dus gingen we voor de tweede keer met lege handen naar huis.” Ondertussen stapelen de zorgen zich verder op. “Toen Jan begon over te geven, was ik de wanhoop nabij. Hij kon eigenlijk niet meer naar school, ik zat nachten bij hem aan bed en ondertussen moest ik blijven werken. Dit was niet vol te houden.”
Moedergevoel klopt
“Inmiddels was Jan 6 jaar. Ik ben weer naar de huisarts gegaan en heb gezegd dat ik dacht aan een hersentumor”, vertelt Margriet. Nog diezelfde dag wordt er een scan gemaakt. “Eindelijk werden we serieus genomen. Drie uur later kregen we het slechte nieuws: ons vermoeden klopte. We moesten direct naar het Prinses Máxima Centrum.”
Margriet schiet in de vechtmodus. “Ik moest sterk blijven voor Jan.” Ze herinnert zich de autorit van Friesland naar Utrecht nog goed. “We stapten die avond in de auto, zonder te weten wat ons te wachten stond. Jan zat achterin en snapte niet waarom we zo laat nog weg moesten. Het was al bedtijd.” Margriet vertelt verder, “ik was doodsbang om mijn kind te verliezen, maar slikte mijn tranen weg. Hij had mij nu nodig.”
Een wereld van verschil
In het ziekenhuis blijkt dat de druk op Jans hersenen veel te hoog is. Jan wordt de volgende dag direct geopereerd. “Na de operatie merkte ik direct verschil”, vertelt ze. “De hoofdpijn was weg. En waar hij eerder moeite had met een heuveltje, liep hij er nu zo op. Na vier zware jaren zag ik mijn zoon eindelijk vooruitgaan.”
Uit een biopt blijkt dat Jans tumor niet tot weinig zal groeien. “Dat was een van de gunstigste scenario's.” Maar de tumor van Jan zal nooit helemaal weggaan. “Ik vind het een eng idee. Maar de artsen hebben ons op het hart gedrukt dat zolang de tumor niet groeit Jan geen extra problemen zal krijgen. Daar vertrouw ik op.” Jan zelf gaat er nuchter mee om. “Hij weet er gelukkig weinig meer van en accepteert de situatie.” Wel zit hem één ding dwars. “Ik vind het erg als mama huilt”, vertelt hij. “Ik wil niet dat ze verdrietig is.”
De toekomst
Margriet is heel positief. “Jan kan lezen, schrijven en rennen.” Maar ze ziet ook zijn worstelingen. “Door de tumor heeft hij een ontwikkelingsachterstand. Leren en concentreren blijven lastig, daarom zit hij op speciaal onderwijs.” Nu Jan ouder wordt, komen er nieuwe uitdagingen bij. “Hij heeft meer moeite met prikkelverwerking. Daardoor kan hij ineens heel boos worden.” Daar maakt Margriet zich zorgen om.
“Vooral voor Japke vind ik dit heel verdrietig. Zij kan niet alleen met hem zijn. Hij is sterk en onvoorspelbaar. Als Jan boos is, is ze echt bang. Als moeder wil je dat natuurlijk anders”, vertelt Margriet. “Maar we maken er het beste van. We hebben het ook fijn samen en gaan de uitdagingen aan.” De toekomst blijft onzeker. “Hoe gaat het straks op de middelbare school? Kan Jan ooit autorijden? Je gunt hem alles, maar we weten niet.”
KiKa Korte Broek
Jan komt nog regelmatig voor controles in het Máxima. “We lopen na afloop altijd even een rondje”, vertelt Margriet. “Vorig jaar kwamen we in de KiKa ruimte en daar zagen we KiKa Korte Broek.” Jan en Japke waren meteen enthousiast. “Ik heb ze samen ingeschreven.” Voor Margriet zijn dit waardevolle momenten. “Het is zo belangrijk dat ze samen dingen doen. Op die momenten hebben ze echt plezier met elkaar.”
Jan en Japke vertellen enthousiast over hun actie: “We willen dat kinderen niet meer ziek worden. Daarom hebben we veel geld opgehaald voor onderzoek naar kinderkanker.” Dit jaar is Jan één van de gezichten van KiKa Korte Broek. Samen met Japke vraagt hij extra aandacht voor onderzoek. Margriet sluit af: “Jan is trots dat hij op deze manier iets kan betekenen.”
